Ο Γιώργος Σεφέρης:
Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 29 Φεβρουαρίου/ 13 Μαρτίου του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως (το γένος
Γ. Τενεκίδη) Σεφεριάδη. Το 1906 αρχίζει η μαθητική του εκπαίδευση στο
Λύκειο Χ. Αρώνη. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει
τους πρώτους στίχους του, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου κατά τη θερινή
περίοδο του έτους, η οικογένεια μετανάστευσε στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Σεφέρης
ενεγράφη στο Πρότυπο Κλασσικό Γυμνάσιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1917.
Το 1927 διορίζεται στη
διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας. Κατά το
ίδιο έτος πεθαίνει η μητέρα του, Δέσπω. Τον Ιούλιο του 1928 δημοσιεύει στη Νέα Εστία, επώνυμα ως Γ.
Σεφεριάδης, το "Μια βραδιά με τον Κύριο Τεστ", μετάφραση έργου τουΒαλερί.
Το 1929 συνοδεύει τον Εδουάρδο Εριό σε ταξίδι του
στην Ελλάδα. Τον Μάιο του 1931 εκδίδεται με το
ψευδώνυμο Γ. Σεφέρης η "Στροφή" και τον ίδιο χρόνο διορίζεται υποπρόξενος και έπειτα
διευθύνων του ελληνικού Γενικού Προξενείου του Λονδίνου, όπου θα παραμείνει
μέχρι και το 1934. Τον Μάιο του 1932 δημοσιεύεται το έργο του Μια νύχτα στην ακρογιαλιά και τον Οκτώβριο η Στέρνα, αφιερωμένη στον Γιώργο Αποστολίδη. Το
1933 ο πατέρας του, Στέλιος, εκλέγεται Πρύτανης του
Πανεπιστημίου Αθηνών και εγγράφεται ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1936 διορίζεται πρόξενος στη Κορυτσά,
όπου θα παραμείνει μέχρι το 1938.
Το 1941 ο Γιώργος Σεφέρης νυμφεύεται
τη Μαρία Ζάννου και στις 22 Απριλίου το ζεύγος ακολουθεί την
ελληνική κυβέρνηση, που μέσω Κρήτης στις 16 Μαϊου καταφθάνει στην Αίγυπτο
και παραμένει στην Αλεξάνδρεια. Τον Αύγουστο ο Γιώργος Σεφέρης συνοδεύει την
Πριγκίπισσα Διαδόχου Φρειδερίκη και τα δύο της παιδιά, Σοφία και Κωνσταντίνο,
στο Γιοχάνεσμπουργκ και από εκεί στην Πραιτόρια υπηρετώντας στην εκεί Ελληνική
Πρεσβεία μέχρι το 1942. Λόγω της διπλωματικής ιδιότητάς του, η
ζωή του Γιώργου Σεφέρη χαρακτηριζόταν από συνεχείς μετακινήσεις. Έτσι, ως
ακόλουθος κι αργότερα ως πρέσβης, υπηρέτησε σε πολλές ελληνικές πρεσβείες του
εξωτερικού, γεγονός το οποίο καθόρισε σημαντικά το έργο του.
Αν και η παιδεία και εκπαίδευσή του του
ήταν περισσότερο ευρωπαϊκή παρά ελληνική, εκείνος όχι μόνο δεν απαρνήθηκε την
ελληνική λογοτεχνία, αλλά την καλλιέργησε
σε βάθος με σκοπό να την ανανεώσει. Η ποίησή του επηρεάστηκε από τον Έλιοτ (T.S Elliot), τον Κλωντέλ, το Βαλερί και τον Πάουντ (Ezra Pound). Το γεγονός
όμως που χάραξε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη συνείδηση του ποιητή ήταν η
εθνική καταστροφή του 1922 κι ο ξεριζωμός του μικρασιατικού ελληνισμού.
Το 1963 η φήμη του Σεφέρη
ξεφεύγει από τα εθνικά όρια και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Καρπός της η
βράβευσή του με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία
Επιστημών. Είναι ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με το παγκοσμίως ανώτερο βραβείο
πνευματικής προσφοράς. Έως σήμερα ακολούθησε μόνο ο Οδυσσέας Ελύτης, το 1979. Το 1967 η δικτατορία των Συνταγματαρχών κατέλυσε το Σύνταγμα στην Ελλάδα αναστέλλοντας τις ατομικές
ελευθερίες. Ο Σεφέρης εκδηλώθηκε έντονα εναντίον της τόσο γραπτά όσο και με
δημόσιες ρητές δηλώσεις του γι' αυτό το λόγο του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη
επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, ο Γιώργος Σεφέρης πέθανε και η κηδεία του εξελίχθηκε
σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας.[2] Μετά τον θάνατό του εκδόθηκε το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο «Μέρες…» καθώς και το «Πολιτικό» του ημερολόγιο.
Χαρακτηριστικά τnς
ποίησης του Γ. Σεφέρη
α) Είναι μια ποίηση που εμφανίζεται ως
απαισιόδοξη, βαρύθυμη και μελαγχολική, απ' την οποία όμως δεν απουσιάζουν
εκλάμψεις αισιοδοξίας
β) Ο λόγος του είναι συμβολικός και
υπαινικτικός
γ) Βασικά θέματα του η αρχαία και νεότερη
ελληνική παράδοση και η συνάντησή της με τον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, η
μελαγχολία για τη μοίρα του ελληνισμού, η νοσταλγία του απόδημου και οι χαμένες
πατρίδες.
Ποιητικές συλλογές
·
Στροφή, Εστία, Αθήνα 1931
·
Πάνω σ' έναν ξένο στίχο, Εστία, Αθήνα 1931
·
Η Στέρνα, Εστία, Αθήνα 1932
·
Σχέδια στο περιθώριο, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1935
·
Μυθιστόρημα, Κασταλία, Αθήνα 1935
·
Γυμνοπαιδία, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1936
·
Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937), τυπ. Ταρουσοπούλου,
Αθήνα 1940
·
Ημερολόγιο καταστρώματος Α΄, τυπ. Ταρουσοπούλου,
Αθήνα 1940
·
Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, ιδιωτική έκδοση,
Αλεξάνδρεια 1944
·
Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1945
·
Τελευταίος σταθμός, ανάτυπο από Το Τετράδιο, 1947
·
Κίχλη, Ίκαρος, Αθήνα 1947
·
Ημερολόγιο καταστρώματος Γ΄ (με τον τίτλο Κύπρον, οὗ μ'ἐθέσπισεν), Ίκαρος, Αθήνα 1955
·
Τρία κρυφά ποιήματα, τυπ. Γαλλικού Ινστιτούτου, Αθήνα 1966
·
Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄, Ίκαρος, 1976
(μεταθανάτια έκδοση)
Μυθιστορήματα
·
Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, Ερμής, Αθήνα 1974
(μεταθανάτια έκδοση)
·
Βαρνάβας Καλοστέφανος, Μ. Ι. Ε. Τ., Αθήνα
2007 (μεταθανάτια έκδοση, ημιτελές)
Δοκίμια
·
Δοκιμές, τυπ. Γιούλη, Κάιρο 1944
·
Δοκιμές, Φέξης, Αθήνα 1962
·
Εκλογή από τις Δοκιμές, Γαλαξίας, Αθήνα 1966
·
Δοκιμές, Ίκαρος, Αθήνα 1992 (μεταθανάτια έκδοση)
Μεταφράσεις
·
Θ. Σ. Έλιοτ, Η έρημη χώρα και άλλα ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 1949
·
Θ. Σ. Έλιοτ, Φονικό στην Εκκλησιά, Ίκαρος, Αθήνα 1963
·
Αντιγραφές, Ίκαρος, Αθήνα 1965
·
Άσμα Ασμάτων, χ.ε., Αθήνα 1965
·
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, Ίκαρος, Αθήνα 1966
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Απο Γιώργο Σεφέρη
Τίτλος: Αφήγηση
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
Κανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατί
Κάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπες
Σὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσο
Στὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα
Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τους
Ἀτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν
Γυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολα
Αὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνες
Σὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνες
Καὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν ματιῶν
Πηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους ποτὲ δὲν πλαγιάζει
Δρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα στὴ ράχη τῆς γῆς
Μηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνης
Ποὺ κατάντησε νὰ μὴν ἔχει σημασία
Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ καθὼς περνοῦσε
Γιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνια
Γιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες
Ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς
Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει γιὰ τὸν ὕπνο
Εἰκόνες φρίκης στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνου
Τὰ πρόσωπα ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργή
Τὸν συνηθίσαμε εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχος
Μονάχα ποὺ πηγαίνει κλαίγοντας ὁλοένα
Σὰν τὶς ἰτιὲς στὴν ἀκροποταμιὰ ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένο
Ξυπνώντας ἄσχημα κάποια συννεφιασμένη αὐγὴ
Τὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα
Σὰν ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχετε συνηθίσει
Καὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν γιατὶ δὲ βρίσκω τίποτα
Ποὺ νὰ μὴν τὸ συνηθίσατε
Προσκυνῶ
Η ΑΦΗΓΗΣΗ
Η ΑΡΝΗΣΗ(ΤΟ ΠΕΡΙΓΥΑΛΙ ΤΟ ΚΡΥΦΟ)
ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ
ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΣΠΗΛΙΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου